Het gezicht van opa, wat opa's gezicht eigenlijk niet was.  Het nare beeld wat steeds sterker naar boven komt en gaat overheersen waardoor Anne eigenlijk niet aan opa durft te denken of over hem te praten.
Opa is overleden, dat is echt gebeurd en hij komt niet meer terug. Dat is de realiteit waar Anne mee heeft te maken. Maar doordat Anne maar steeds een heel naar plaatje van opa voor zich ziet, maakt dat het voor haar nog veel moeilijker wordt.

Wat ik voor Anne kan betekenen is dat ik Anne kan leren om haar beleving van het nare beeld van opa in de kist te veranderen. Het beeld dat zij voor zich ziet is namelijk een gezicht dat er niet uit ziet zoals dat van haar opa was. Het klopt niet en het is naar. Als zij dit "plaatje" verandert door het nare, wat niet klopte, weg te halen is het hanteerbaar voor haar en blokkeert ze niet meer

Anne vindt dat eerst een beetje vreemd.
Maar als ze de keus heeft om opa te herinneren zoals hij was, namelijk een leuke lieve gezellige opa waar ze uren spelletjes mee deed, of in plaats daarvan dat nare beeld wat ze in de kist zag en waar ze bang van wordt en ook niet van kan slapen,
dan weet ze wel wat ze graag wil.

Anne heeft het nare beeld en het nare gevoel dat daarbij hoorde veranderd. Anne is nog steeds heel verdrietig omdat opa er niet meer is en dat ìs ook verdrietig. Maar Anne kan nu opa herinneren zoals hij echt was en nu kan ze ook met oma over opa praten. En nu is het ook weer fijn om met oma spelletjes te doen; ze maken dan ook nog weleens een grapje over opa dat hij 'stiekem' wel eens een beetje vals speelde om oma te plagen. Het is toch wel heel leuk om nu samen met oma weer over  opa te kunnen praten. Daar wordt Anne weer een beetje blij van!