Bijzonder hoe het leven soms gaat.....
Bijzonder hoe het leven soms gaat, een (ongeplande) aanvulling op het bericht van 12 december. Iemand uit mijn nabije omgeving reageerde heel verwonderd op dit bericht.
"Dat had je eerder nooit gedurfd.
Als jouw gezondheidsproblemen ter sprake kwamen kapte jij het gesprek snel af en begon je over iets anders".
Daar heb ik zelf niet bij stil gestaan maar dat klopt. Ik blokkeerde altijd als iemand informeerde naar mijn gezondheid. Waarom ik dit nu deel op mijn website? De mensen die mij kennen weten dat dit eigenlijk niets voor mij is. Maar mijn verhaal, kan jou misschien ook helpen.
1983 en Fibromyalgie …..
Toen ik 12 jaar was kreeg ik rug en spierklachten en allerlei 'vage' onduidelijke klachten erom heen. Dat was in 1983.
En als in die tijd er op een röntgenfoto niets te zien was en je bloedwaarden normaal waren dan konden jouw klachten eigenlijk NIET bestaan want het was NIET aantoonbaar.
Als ik aangaf dat de pijn vanuit mijn onderrug naar boven uitstraalde kreeg ik commentaar dat dat toch echt NIET kon.
Volgens die arts straalde het juist van boven naar beneden. Ik herinner mij nog zo goed dat ik tijdens een ziekenhuisopname van 7 weken (ja, dat gebeurde in die tijd) in mijn ondergoed voor de arts moest staan.
Hij zat op een stoel achter mij. Mijn benen kon ik niet recht houden en ik zakte iedere keer door mijn knieën. En steeds als dat weer gebeurde werd de arts erg boos. Ik MOEST op mijn benen blijven staan.
In mijn beleving stond ik zeker een half uur voor die arts maar dat zal vast veel korter zijn geweest. Die arts zei tegen mij, als 12 jarige, dat mijn klachten eigenlijk onzin waren. Ik MOEST gewoon staan en verder NIKS.
Als ik aangaf dat ik vanzelf door mijn knieën zakte moest ik mijn mond houden en niet zomaar zoiets verzinnen. Want volgens hem kon ik mijn klachten niet zo ervaren zoals ik het aangaf.....
Die klachten van toen worden nu Fibromyalgie genoemd.
CVS
Door de jaren heen kwam er steeds wel weer wat bij. Toen ik 19 jaar was ben ik 5 weken behoorlijk ziek geweest. Ik kon niet lopen, niets vasthouden, zelfs mijn oogleden open houden was moeilijk.
Eerst werd aan een heftige Pfeiffer gedacht maar dat was het toch ook weer niet helemaal. Ik moest weer leren lopen, en heb jarenlang maar een paar honderd meter kunnen lopen. (en nu ga ik met de hond 1 uur in het bos lopen)
Ik kon dus ook niet meer volledige werken. Na een aantal maanden weer een uurtje per dag. De rest van de dag lag ik in bed of op de bank om bij te tanken. Een uitkering kreeg ik niet want mijn klachten pasten in geen enkel plaatje.
Dus konden mij klachten wederom NIET bestaan. En aan de buitenkant zag je 'niets'.
Die chronische vermoeidheidsklachten worden nu ME of CVS genoemd.
SCHAAMTE EN ONBEGRIP
Die gebeurtenis als 12 jarige bij die arts heeft heel veel impact gehad op mijn leven. Ik schaamde mij vreselijk dat ik dat allemaal zelf 'bedacht'. Maar die pijn en vermoeidheid waren er toch echt. En als iemand zei dat ik er toch best goed uitzag of maar gewoon mee moest doen blokkeerde ik van binnen. Dat heeft zich door de jaren heen steeds herhaald. Als ik een ontstoken kies had, schaamde ik mij al, want het zou toch wel verzonnen zijn.
NU BEGRIJP IK HET WEL.....
Nu ik zo terug kijk, kan ik heel veel wél begrijpen.
Als 12 jarig meisje is dit hele gebeuren heel negatief in mijn lange termijn geheugen opgeslagen.
En iedere keer als er weer 'informatie' (dus als erover mijn gezondheid werd gesproken) binnenkwam, werd dat bij mij onbewust gelijk aan die situatie bij die dokter gekoppeld: Mijn klachten 'konden NIET bestaan'. Ik was een aansteller.
Dus dat beeld werd alleen maar BEVESTIGD voor mij.
Maar die 'informatie' was soms gewoon oprechte belangstelling van iemand. Mijn naaste omgeving geloofde mij en wist ook echt wel wat mijn beperkingen waren. Of die 'informatie' was een arts of therapeut, die het wél begreep en ook mijn klachten kon verklaren. Of de gezinshulpen die ook heel goed wisten wat ik wel en niet kon.
Maar er hoefde maar iemand een bepaalde opmerking te maken en ik werd toch weer getriggerd.
En was ik weer de aansteller. Die gedachte overheerste alles.
Wat is er veranderd ?
Omdat ik nu weet wat informatie die niet goed of onjuist is opgeslagen met je kan doen heb ik mijn beleving van deze gebeurtenis aangepakt. De feiten blijven hetzelfde. Ik stond voor die arts, en werd NIET geloofd. Maar doordat ik mijn beleving ervan neutraal kon maken, raakte het mij daarna NIET meer. En dat was zo'n opluchting!
En nu heb ik dus afgelopen maandag dat bericht op Facebook gedeeld. En die belevenis, van dat 12 jarige meisje destijds, die is nu echt neutraal voor mij. Het raakt mij NIET meer.
Die schaamte voor mijn klachten, dat gevoel dat ik een aansteller was en dat dat ook een groot deel van mijn leven gespeeld heeft, Dat gevoel is bij het schrijven, gewoon NIET meer bij mij opgekomen.
Ik zou in het verleden echt NOOIT zoiets geplaatst kunnen hebben.
Het was dat die persoon zo verbaasd was, ik had er zelf NIET bij stilgestaan. Zo bijzonder!
En als je er niet meer over piekert, scheelt je dat dus enorm veel energie.....
Maar dit is dus het RESULTAAT;
als er van een gebeurtenis de onjuiste informatie ( je beleving) neutraal wordt gemaakt (feiten blijven, het is echt allemaal gebeurd) raakt het je niet meer.
Zo mooi om daar dus weer even bij stil te staan.
En omdat ik dit toch een duidelijk voorbeeld vind van wat een andere manier van informatieverwerking met je kan doen deel ik dit nu dus op mijn website.
Reactie plaatsen
Reacties